Mijn kwetsbaarheid en gekwetstheid durven tonen was een heel proces
Ik heb net een boek gelezen "het hooggevoelige kind met een sterke wil" (van Janneke Van Olphen). Dit kon over mij gaan als kind, alleen hadden mijn ouders toen die handleiding nog niet en was de tijd anders. Ik was ondernemend en had een sterkte wil maar voelde ook sferen en wat mensen van mij verwachtte perfect aan.
Elk hard woord en niet-liefdevolle daad naar mij bleef hangen en kon ik niet relativeren. En ik was al vlug de flauwe en een aansteller met mijn manier van Zijn. In plaats van me te uiten keerden de negatieve gevoelens zich tegen mij en ondermijnde ik mezelf steeds. Ook begon ik conflicten te vermijden waardoor ik de verbinding met mijn kern verloor en mezelf heel veel in de steek heb gelaten. Ik nam ook nog veel over van anderen omdat ik zo empathisch ben en geen onderscheid kon maken wat van hen of van mij was.
Want mijn strategie was zelfstandig en positief te zijn en zelf oplossingen te vinden. Sterk zijn was ook een automatisch gedrag geworden als oplossing om me nooit meer zo machteloos en gekwetst te voelen bij enkel traumatische ervaringen. Ik vond het moeilijk om me in dit heel kwetsbaar stuk te laten helpen. Tot mijn gezondheidsklachten met oa helemaal overprikkeld zenuwsysteem, me dwongen en ik me moest laten dragen. Een stap voor stap proces waar het lang heeft geduurd voor ik de ernst wou zelf erkennen en erkennen dat ik echt heel diep gekwetst was geweest en ik echt ruimte mocht nemen om alle gevoelens te uiten. Het heeft ook lang geduurd voor dokters wisten wat ik had en dat blijkbaar meeste van mijn klachten kwamen van chronische hyperventilatie en een spijsverteringsstoornis. Want ik was gewoon om die zelf op te lossen en vooral heel empathisch te zijn naar de anderen. Net zoals we onze tienerdochters op de moeder-dochterweek die ik gaf ik 2014 te laten dragen door de gemeenschap, maar elk in hun eigen kracht, moest ik leren om ook zelf gedragen worden.
Maar nu voel ik me bevrijd. Ik leerde beter met mijn hooggevoeligheid omgaan en herstelde de verbinding met mezelf stilletjesaan. En daar voel ik een enorme bron aan potentieel. Ik trek makkelijker grenzen, ik heb geen negatieve stemmen meer in mijn hoofd of ik herken ze onmiddellijk en kan ze stoppen en omkeren. Ik zorg goed voor mezelf en in plaats van me af te vragen wat kan ik doen om anderen te helpen, vraag ik me af wat ik graag wil doen en waar ik blij van word.
Ik heb wel moeten aanvaarden dat dit nog een herstelproces vraagt en dat ik niet meer alles kan. Ik moet activiteiten en prikkels doseren, maar dit wijst me ook de weg in keuzes te maken in wie en wat echt belangrijk is voor mij. Ik heb verborgen pijnen bevrijd en geleerd van binnenuit te creëren en niet langer door veel te doen en door verwachtingen van anderen dingen te realiseren. Dus ik kan dankbaar zijn voor deze weg.
